Kopsmart

Machiesleenei, ei je ‘t ezien?
Daer komt gien end an die staepels van stien
Wat zel daer nog komme, wat blêft daer staen?
De ien ken wel krête, de aar laet ‘t gaen
 
Oe môi as allus was, oe lêlek is ‘t non
Of geef je daer iet om?
Wie aa daer om evraegt?
Kik wat er non staet, je raekt iet ûtepraetet
 
Ocheitjelief, je gelôft je ôge iet, bij wat je daer al ziet
De zê en ‘t strang, is van ons allemael
Weet je iet dà?
D’r is gien mens die vind ‘t môi
Allien van binne likkent ‘t môi
 
Oe môi as allus was, oe lêlek is ‘t non
Of geef je daer iet om?
Wie aa daer om evraegt?
Kik wat er non staet, je raekt iet ûtepreatet

Ocheitjelief, je gelôft je ôge iet, bij wat je daer al ziet
De zê en ‘t strang, is van ons allemael
Weet je iet dà?
D’r is gien mens die vind ‘t môi
Allien van binne likkent ‘t môi

Moe, kom je mên dan nog ûtwûve dà?
Daer an ‘t dikje, as vrooger bij vaa
Vandaeg gaen ik mee, as prenter an boord
Je oof iet te krête, we gaen iet zo vort
 
Oor, daer roope de manne: jôi, waer blêf je non dà?
Laet die ouwe iet wachte, kom, tis têd om te gaen
 
Non voor ‘t êrst, je ben toch iet bang?
Of bei je zêziek, we motte nog lang
Neem toch ‘n beetje en gaet naer je kôi
We roope je laeter, aars redt je ‘t nôit
 
Oor, dear benne de manne: jôi, waer blêf je non dà?
Têd om te gaen ‘aele, ‘ier, an dek mot je staen
 
Je weet non tis iet as bij moedertje tûs
Je mot nog gaen ‘ellepe in de kombûs
Wil je gelôve dat jij net as wij
ôk zel verlange naer je kommende rês
Weet je nog iet van ‘t leve an boord?
Je aa alle têd, want me gaen om de noord
Nae ‘n paer weeke, iet aars mêr ewend
Dan bei je gien jonge, dan bei je ‘n vent
 
Oor, daer benne de manne: jôi, waer blêf je non dà?
Têd om te gaen ‘aele, ‘ier, an dek mot je staen

Is ‘t iet lang lang eleje, dadde me om braem benne eweest?
As je ‘n kêrtje gaet, dan wul ik êl graeg bij je mee
Met een nemmer near de dûne, stiekum over prikkedraed
Tot ie vol is, as d’r maar gien koddebeier staet
 
Asse me de lengte krêge, gaene me dan ôk saajinge?
‘N nemmertje vol met garrent, voor bij de grauwe urrete
Op en naer deur ‘t waeter, lôpe slepe an een net
Pelle doen we dan wel laeter, ze springe toch iet weg?

Saajinge daernae om braem, aa je ‘t graeg aarsom edaen?
‘Ei je nog garrent, ‘ei je nog garrent
 
Is ‘t te lang eleje, of ôk iet mêr van deuze ted?
Ze kikke je zô gek an as je met ‘n net de zê in gaet
Aars dan gean we naer de koppes, ‘engele voor de gên
Staende op de stiene blokke, zô lang dat nog ken

Saajinge daernae om braem, laene me gauw weer deris gaen
‘Ei je nog garrent, ‘ei je nog garrent

‘Ei je nog garrent, ‘ei je nog garrent

Wie weet van de traene die ‘n zêman an de wal,
nôit laet zien?
De êmwee die d’r blêft en ôk iet ut te legge valt,
die ‘n aar iet ziet
De andrang naer ’n vrij’ed, die ‘ij nôit mêr kenne zel,
‘t went maar iet

Ope waeter, weer ‘ij is eweest draegt ie mee voor altêd
Wie gaet vaere, weet an de wal, dat z’n ‘art lêt op zê

Manne van stavast voere van jongs of an al mee,
‘ier vort vandaen
Ze vrooge iet waerom, want ‘t was nôit aars eweest,
al dûzend jaer

Ope waeter, ‘ij gaf z’n ziel en z’n zaeligêd
Wie gaet vaere, weet van datgien wat ‘n zêman begrêpt

An de ‘eave om te zooke, wat ie an de wal is kwêt’eraekt
en ‘ij weet iet waer ‘t is verdaegt
Ope waeter

Ope waeter, ‘ij gaf z’n ziel en z’n zaeligêd
Wie gaet vaere, weet van datgien wat ‘n aar iet begrêpt

Wat dreft ‘n mens, om ammaar near de zê te wulle gaen?
Zunêge daer waegt, om los te kenne laete ’t gien wattie bêdum draegt
Wat wul de mens, die bij de naed van ‘t waeter zel staen?
Wat gaet d’r in ‘m om, wanner die daer ze êge vroog of laet teugekomt?

Want in z’n ‘art, wul die dwaele deur ’t stûvende zand
Of met ’n gollev mee al drêvend op ’n plank
Vort vandaen van al wat ‘m teuge ‘oudt of bindt

Om te zooke naer ’t gien wat ie urruges aars iet evonne aa
En te kenne aedeme, staende met z’n kop teuge de wind in

Om te vinde wat ie indertêd urruges aars is kweteraekt
Deur te weeze bij ’n ammaar deurgaend spel van waeter en wind

Mosse valle dôd van de daekenof
Zwêt gust van je lêf de êle dag
‘Tis al iet te ‘arde in de schaeduw
‘Ei je ’t ôit zô erder mee’emaekt dà?
’T Waeter in en ût, aars is ’t gien doen
Vandaeg kom je toch nurruges mêr an toe
D’r likkent nog gien end an te komme
Weg benne je zurruge, wie geeft daer non om?
Die laete me vor murruge, we zien wel wat d’r komt
Lûster naer de golleve, naekend in de zon
Ken ’t iet alted zô weze dà?
As op deuze ête zeumerdag
Lûster naer de golleve

Schrêwende mêwe ‘n kou deur de straete
Slût raeme en deure, ‘au je in ûs
Of gae naer de dûne, om daer te schûle
Schau waer azze me worre verjaegd
Zelle me opstaen of motte me vluchte?
Benne me te vroog of te laet
‘Ou je maar staende, deris me wat gaende
Want ‘n stûrrum naedert an strang

Ut alle ‘ooke, wat komme ze zooke?
In rije van gunder tot ‘ier
Motte me d’r toch an gelôve, allien vor de cente en ’t vetier?
Mense van bûte, die wulle iet wete,
’t dûrrep verdwênt in ’t gedrang,
Want ’n stûrrum gaet te kêr an strang

Wie aa nog weet van zij die benne ebleve en traene in ‘t zand?
Me zelle d’r vor motte waeke, dat iet word vergete
‘oe de zê nam

Vrees maar iet vor ’t rêzende waeter,
al wat d’r komt zel weer gaen,
want de stûrrum, die raest al zô lang
An strang

Vrees dan maar iet vor ’t rêzende waeter,
al wat d’r komt zel weer gaen,
want de stûrrum, die raest al zô lang
An strang

Ze was ‘n gosiant en ‘aa ‘n ‘ard bestaenZe doch welderis, ‘n kêr weg te gaen
Ij kwam van bûte ôf, was van ‘n êl aar slagen zat an strang met dook en kwast Naedat ze ‘m teuge kwam, was d’r gien ‘ouwe anZe mozze mekander zien, of ’t non mog of iet Wat kos ij aars doen da? ‘Uur te vurruve,
êweg jong en inelêst

Schevenings meisje, straelt van ‘n schilderstikZe lacht naer ons, in zulluvergrêze kleure
Al wat ‘r iet mag, ‘ou je toch iet teuge
Wie ‘aa toen edocht, dat wij non daervan weete? Van ‘n zulluvergrês verleeje

Toen ‘t naer bûte kwam, sprakke ze der schande vanZe mozze saeme weg, ze bleef der vrijer trouw
Ze ‘aa d’r êzer ôf’edaen en wier gien zêmansvrouw, mar gong de êle wurreld rond

Schevenings meisje, straelt van ‘n schilderstik
Ze lacht naer ons, in zulluvergrêze kleure
Al wat ‘r iet mag, ‘ou je toch iet teuge
Wat gien mens voorzag, dat wij non daervan weete

Schevenings meisje, Schevenings meisje
Al wat ‘r iet mag, ‘ou je toch iet teuge
Wie ‘aa toen edocht, dat wij non daervan weete? Van ‘n zulluvergrês verleeje

Ze benne meejenome en iet mêr brom ekomme
Deur schrêwende soldaete, gien mens dors nog naer bûte
Wie ze urruges dors te laete schûle,
was d’r ientje van de dappere
’N mens is iet vergeete, as me z’n naem nog weete

Wie ‘aa gelôft, waer ze benne ebleeve da?
Daer lêt d’r weer ien, ’n strukkelstien
As je d’r ien ziet, vergeet ‘t dan iet

Ut breekt je ‘art in twieje, as je kikt op die stiene
Dan likt ‘n vort verleeje, nog iet zô lang eleeje
Zij die d’r an wisse te ontkomme,
kozze vlagges laene wappere

Wie ‘aa eweete, waer ze benne ebleeve da?
Daer lêt d’r weer ien, ’n strukkelstien
As je d’r ien ziet, vergeet ‘t dan iet

’N strukkelstien, aa je ‘t zien, daer lêt ‘r weer ien
As je ‘t iet gelôft, bûg dan je ‘ôfd
’N strukkelstien, aa je ‘t zien, daer lêt ‘r weer ien